Oude legendes bloeien weer op in het lied over het dagelijks leven dat zowel vrolijk als hard is. De man die in 1982 de Nobelprijs voor de Literatuur won, is groot fan van dit lied, de vallenato. 
Wanneer je goed kijkt naar zijn teksten, is ieder verhaal dat hij heeft geschreven zo’n lied. De mythes en legendes die hem werden verteld door zijn grootmoeder gaan vloeiend over in de harde feiten die zijn grootvader hem bijbracht en hij combineerde met eigen observaties.
Met zijn roman Honderd jaar eenzaamheid maakte hij naam, niet alleen als schrijver, maar ook als magisch- realist. Maar Gabriel García Marquez beschrijft volgens eigen zeggen geen magische taferelen, maar vertelt de waarheid. De waarheid die hij zelf heeft ervaren of die hem door anderen zijn verteld. Daardoor kan het zijn dat de feiten aangedikt lijken, een absurd karakter krijgen, maar wat hij schrijft is de reflectie van de werkelijkheid. Iedere roman, iedere tekst toont die steeds veranderende werkelijkheid in Colombia, in Latijns- Amerika, in de wereld.
In zijn werk staat vaak een oude eenzame man, een machthebber, centraal. Deze ziet hoe de wereld aftakelt en dat hij zelf spoedig sterven zal. In een oeuvre waar verval en wreedheid de boventoon voeren, valt Liefde in tijden van cholera bijna uit de toon. De roman praat over de liefde én heeft ook nog een goed einde. García Marquez is stilaan op weg om een legende te worden, wiens oeuvre en naam zal worden bezongen in een lied over een vrolijk, maar hard leven. Maar of dit lied goed eindigt?